دانلود فیلم ایرانی گیج گاه عادل تبریزی با بازی حامد بهداد

معرفی فیلم گیج گاه

فیلم سینمایی گیج گاه یا گیجگاه (Punch Drunk) فیلمی اجتماعی، کمدی و خانوادگی به کارگردانی عادل تبریزی است که در سال 1398 ساخته و در سال 1402 منتشر شد؛ تهیه‌کنندگی این فیلم را ولی‌الله مدنی و حنیف سروری به صورت مشترک، برعهده داشته و فیلمنامه آن را نیز ارسلان امیری و عادل تبریزی به نگارش درآورده‌‌اند؛ این فیلم در سی و نهمین دوره جشنواره فیلم فجر حضور داشت؛ پوستر فیلم گیج‌گاه را محمد روح الامین طراحی کرده است؛ عادل تبریزی یکی از عوامل پرکار پشت‌صحنه سینمای ایران در سال‌های گذشته است و در اولین تجربه کارگردانی خودش هم فیلمی را ساخته که از دل سینمای بدنه بیرون آمده و بیش از تمام آثار امسال جشنواره به فیلم‌های عامه‌پسند نزدیک است و آگاهانه به آن‌ها ادای دین می‌کند؛ یک فیلم شلوغ و پر از خرده‌داستان و شخصیت‌های فرعی که در دهه هفتاد اتفاق می‌افتد و از عنصر نوستالژی به خوبی برای درگیر کردن احساسات تماشاگرانش استفاده می‌کند؛ فیلم گیج گاه درباره یک معلم ادبیات و ورزش است که کلاس کاراته دارد و چشمش مادر مطلقه‌ یکی از شاگردانش را گرفته، اما کلی اتفاق عجیب و غریب دیگر می‌افتد و حتی پای جمشید هاشم‌پور ستاره فیلم‌های اکشن ایرانی آن سال‌ها هم به قصه باز می‌شود و قضایا طوری به هم می‌پیچد که انتظارش را ندارید؛ در سینمای ایران که معمولا به صورت پیش‌فرض فیلم‌ها به دو دسته‌ کمدی‌های عوامانه و فیلم‌های تلخ و جدی تقسیم می‌شوند، ساختن یک کمدی به جدی‌ترین صورت ممکن که به شعور تماشاگرش احترام بگذارد و در ایده و اجرا هم سطح بالا عمل کند، مورد کمیابی است؛ تبریزی در اولین فیلمش سعی کرده تا به این سمت حرکت کند و تمام عوامل و عناصر را درست کنار هم چیده است؛ نقش‌های اصلی فیلم را حامد بهداد و باران کوثری ایفا کرده‌اند که مدت‌هاست آن‌ها را در یک اثر کمدی ندیده‌اید؛ به ویژه بهداد که یکی از نقش‌آفرینی‌های جذاب و مفتاوتش را به کارنامه بازیگری‌اش افزوده و در این فیلم شلوغ و پر از جزییات به مرکز ثقل داستان تبدیل شده است؛ سایر بازیگران هم در فرصتی که برای حضور کوتاه خود داشته‌اند، متفاوت و بامزه‌اند؛ فیلم گیجگاه اثری است که برای مخاطب عام ساخته شده ولی خودش را دست پایین نگرفته، به همین دلیل باید دید که حضور در جشنواره چقدر می‌تواند به نفع فیلم تمام شود، به ویژه که در میان فیلم‌های تلخ و عبوس امسال شاید جزو معدود آثار مفرح باشد؛ با این وجود تمام عناصری که فیلم گیج‌ گاه روی آن‌ها حساب ویژه‌ای باز کرده، مانند بازسازی نوستالژی دهه هفتاد و استفاده از شمایل آشنای جمشید هاشم‌پور، اگر در اجرا درست از کار در نیامده باشد و در سطح بگذرد، ممکن است به شمشیر دولبه تبدیل شود و علیه کلیت فیلم عمل کند؛ به ویژه وقتی که تماشاگر احساس کند فیلم بدون این پوسته، که برآمده از فیلم‌های ایرانی دهه هفتاد است، چیز دیگری برای ارائه ندارد؛ نکته دیگر در برخورد با مخاطب عام هم این است که ارجاعات و فضاسازی فیلم برای کسانی که آن دوران را تجربه کرده‌اند جذاب و درگیرکننده خواهد بود، اما معلوم نیست که مخاطبان نسل جدید که احتمالا تصور و خاطره روشنی از فضای آن سال‌ها ندارند، در برخورد با فیلم چه واکنشی نشان می‌دهند و تا چه حد با شخصیت اصلی و خط داستانی همراه می‌شوند.